Unificatie compleet
Unificatie in de natuurkunde, het verklaren van de vier natuurkunde krachten met één en dezelfde oorzaak, beperkt zich niet alleen daartoe. Het model dat de natuurkunde krachten unificeert past op alles, het hele universum. Het verklaart al het gedrag van materie, van de big bang tot aan gehele evolutie van de materie tot en met ons mensen. Het heeft allemaal een exacte structuur met oorzaak en effect, van waarom dingen rond zijn, tot aan kleuren en vormen, alles past op dit polariteits model. Het model van het ‘Zijn‘ en het ‘Niet Zijn‘, de Materie en de Hemel, de Man en de Vrouw. De hemel is zoals ze vroeger de lege ruimte overal om ons heen noemden. Dit zijn de twee ingrediënten die het hele heelal invullen, alles dat IS en alles wat Niet IS, als twee entiteiten van stoffelijke materie die alles omvatten. Het zijn staat volledig in polariteit met het niet zijn, de materie staat in totaal verschil met de hemel, en dit verschil veroorzaakt de spanning.
Te beginnen bij de Big Bang, Het Zijn komt naar buiten en komt in verschil te staan met het Niet Zijn. Een totale tegenstelling die gigantische spanning veroorzaakt. Daarom ontploft het Zijn, deelt zichzelf op en maakt zichzelf zo klein mogelijk. De hoeveelheid materie die naar buiten komt, is wat invulling geeft aan het woordje ‘Zijn’, onmetelijk veel, 100×100 miljard sterren. 
En het zijn deelt zich op en maakt zich zo klein mogelijk, tot wel 0,0000000000000001 cm, onvoorstelbaar klein. Want zijn gehele massa staat in totaal verschil met het veld van het ‘niet zijn’, en dus hoe kleiner, hoe minder het verschil, hoe minder de spanning.
Het zijn heeft zich opgedeeld en zo klein mogelijk gemaakt en is nu afgeremd door het veld er omheen, de hemel, waardoor het samenbalt tot massa met een tijdslijn in een 3D ruimte.
En hoewel het nu wat meer aangepast is, staat zijn gehele massa nog steeds volledig in verschil met ‘het niets’ er omheen, de hemel, en daarom staat zijn massa gelijk aan de spanning, aan de energie E=mc².
Energie is dus de spanning die massa heeft omdat het volledig in verschil staat met het veld er omheen. Net zoals deze stip . in verschil staat met de achtergrond.
Wat gaat zo’n deeltje doen om in balans te komen en stabiliteit te vinden? Hij gaat tegen anderen aanleunen. Waar een deeltje alleen, in volledig verschil staat met het veld er omheen, komt ie in evenwicht als hij tegen een ander deeltje gaat aanleunen met hetzelfde probleem. Doen ze dit met zijn drieën, dan is het nog meer stabiel. Met onvoorstelbare krachten leunen zo drie deeltjes tegen elkaar en vormen een proton of neutron en de protonen en neutronen vormen vervolgens weer grotere atomen. De natuurkunde noemt dit sterke kernkracht en heeft nog steeds geen idee wat deze kracht veroorzaakt. Ze hebben ondertussen maar ‘gluons’ bedacht, verzonnen deeltjes die zogenaamd deze deeltjes aan elkaar lijmen. Maar geen lijm zou ooit zo sterk zijn, want wat deze fundamentele deeltjes tegen elkaar houdt, is het allergrootste verschil mogelijk, die van tussen de materie en de hemel. 
De deeltjes kunnen echter niet zomaar overal gaan staan, want ieder andere positie geeft weer een andere spanning. De spanning is zo groot dat geen deeltje in het midden kan gaan staan, daarom staan ze in een soort van spagaat, of naar beneden of naar boven. Staan ze op het zuiden dan proberen ze terug omhoog te komen en trekken zo alles naar zich toe. Dit noemt de natuurkunde negatieve spanning. Staat het deeltje op het noorden dan probeert ie terug naar beneden te komen en duwt alles van zich weg. Dit noemt de natuurkunde positieve spanning. Dit verklaart de elektrische en magnetische spanning. En de immateriële magnetische velden, laten zien dat de materie eerst ook immaterieel was, maar door de polariteit met de hemel, is het samengebald tot massa. De immateriële magnetische banen zijn een reflectie van zijn spagaat positie onder spanning met de hemel. Dit verklaart elektromagnetisme.
Dan heb je nog zwakke kernkracht, het verval van atomen. Ook dit is weer te verklaren omdat de materie onder constante druk staat, omdat het in volledig verschil staat met het ‘niets’, de hemel. Deze spanning kan tot gevolg hebben dat op den duur atomen vervallen.
En de vierde kracht voor unificatie is zwaartekracht. Hoe kan het dat dingen zomaar op de grond vallen, terwijl er toch helemaal niks tussen bv een steen en de grond zit. Wat trekt er dan aan de steen? Zijn het misschien mysterieuze deeltjes genaamd ‘gravitons’? Nee, het is omdat de steen en de aarde beide totaal in verschil en onder spanning staan met de hemel. Alleen omdat de aarde veel groter is dan de steen, creëert dat een soort gat en neemt de spanning weg voor de steen die daarom naar de aarde valt. Werkt met ieder andere polariteit tussen twee dingen, als je dan een groter iets ertussen zet die die polariteit wegneemt, dan trekt alles daarheen.
Dit is unificatie in de natuurkunde, de vier natuurkunde krachten verklaard met dezelfde oorzaak. Maar het verklaart veel meer, zoals ik al uitgelegd heb waarom deeltjes zo klein zijn of wat energie veroorzaakt. Maar ook b.v. Van der Waals kracht, waarom klonteren molekulen samen?
Zonder dat statische electriciteit of zwaartekracht of kernkracht de moleculen beinvloeden, neigen ze toch samen te klonteren, waarom? Omdat hoewel ze stabiel zijn, ze nog steeds volledig in verschil staan met de hemel, het veld waarin ze staan. Hierdoor dus nog steeds onder spanning en zullen ze gaan samen klonteren voor meer stabiliteit.
Maar ook de reden waarom dingen rond zijn.
Ronde vormen nemen de minste ruimte in. Er is dus een reden dat dingen rond zijn, het komt letterlijk omdat alles in totaal verschil staat met het veld waarin het omgeven is. Hierdoor staat alles onder druk en de ronde vorm is hierin het meest efficient.
Symmetrie heeft ook een oorzaak. Hetzelfde als waarom de eerste deeltjes tegen elkaar leunen, is ook de reden waarom dingen symmetrisch zijn. Omdat als ze alleen staan, ze volledig in verschil staan met de omgeving. Gaan ze nu tegen elkaar staan, dan staan ze opeens in balans. Symmetrie is omdat de ene helft tegen de andere helft het samen in balans brengt, omdat ze beiden volledig in verschil staan met de omgeving.
Kleuren zijn ook geen toeval, er is een exact verklaarbare reden voor iedere kleur. Iedere kleur geeft namelijk de positie weer van iets. Ieder andere positie geeft een andere spanning en daarmee een andere trilling, en dus een andere kleur. De spanning wordt veroorzaakt door het verschil met de hemel, die de materie heeft. Het verschil komt in het midden samen, tussen de materie en de hemel. Van daaruit heeft ieder andere positie een andere spanning en betekenis. 
De kleur wordt bepaalt door de frequentie van de trilling, en die wordt weer bepaalt door de spanning waaronder het deeltje staat. En de spanning wordt veroorzaakt door de positie die het deeltje heeft ten opzichte van het midden waar het verschil met de hemel samenkomt. Staat het op het zuiden dan trilt het sneller omdat het zijn best doet om omhoog te komen, en is hierdoor rood gekleurd . Staat het op het noorden, dan is de frequentie een heel stuk lager, omdat het naar voren staan een andere spanning geeft en is hierom blauw gekleurd. Staat het op het oosten, dan geeft dat weer een heel andere spanning en is het groen gekleurd.
En de positie van een deeltje, van alles wat is, bepaald niet alleen de kleur, maar zijn gehele karakter. Alles wat is neemt namelijk één van de vijf posities in. Vanuit het midden waar het verschil tussen de materie en de hemel samenkomt, kun je naar boven of naar beneden of naar het westen of oosten. Samen met het midden zelf, zijn dit vijf posities. Ieder andere positie geeft een heel andere spanning en karakter. De polariteit met de hemel is volledig dominant, het is zoals het heelal in elkaar zit. Niks kan zomaar ergens gaan staan, het staat volledig in verschil en in spanning met de hemel. Het kan op het zuiden of noorden of oosten of westen of het midden gaan staan, gemeten vanuit het midden van het deeltje zelf. En dit geldt voor de eerste quarks, voor atomen, voor moleculen, voor cellen, voor planten, voor dieren, voor mensen, voor hele planeten.
De polariteit tussen de materie en de hemel is alles bepalend. Het verschil tussen een varken en een schaap heeft een oorzaak, het varken staat op het noorden en is als water, het schaap staat op het zuiden en is als vuur. De karakter eigenschappen en de vorm en houding van het dier of plant of materie, zijn af te lijden aan de positie die het heeft zoals hierboven in het plaatje. Het blijkt dus geen toeval dat een paard er zoals een paard uitziet, of een slang zoals een slang. De vormen en soorten zijn af te lijden aan de positie die ze hebben in de hemel. Het is geometrie van het bestaan, dat in verschil staat met het veld van de hemel. En ja, dit is Taöisme, zoals je misschien allang herkent hebt. De ontdekking van de werking van het heelal is niet nieuw, de oude Chinezen hebben het al 2500 jaar geleden opgeschreven. Ik heb het echter vanuit mijzelf ontdekt en stuit dan op het feit dat mijn model precies hetzelfde is als het Taöisme.
Nog een voortbeeld dat verklaart kan worden met dit model zijn sneeuwvlokken.
De kristal structuur van sneeuwvlokken is een duidelijk voorbeeld van de polariteit tussen de materie en de hemel. De wetenschap heeft geen idee wat deze mooie kristallen veroorzaakt, terwijl het antwoord zo voor de hand ligt. De sneeuwvlokken staan in totaal verschil en dus in spanning met het veld er omheen, de hemel, en de kristal structuur is daar een ‘afdruk’ van.
Terug naar de evolutie van de materie. Ik heb de big bang en eerste atomen verklaard met de natuurkunde krachten en een paar losse dingen waaruit duidelijk blijkt dat het heelal een polariteit is. Al het gedrag der materie kan verklaard worden doordat het in verschil staat met de hemel. Het doel van de materie is om een balans te vinden, want hun gehele massa staat in totale polariteit. Daarom maken ze zich zo klein mogelijk, bewegen als een gek en gaan tegen anderen leunen om stabiliteit te vinden. Vervolgens worden steeds grotere atomen gevormd, door de druk binnenin grote sterren. Grote sterren die worden gevormd door zwaartekracht. Alles klontert samen door de druk met de hemel. Het duurt miljarden jaren voordat planeten zijn gevormd waarop de dingen nog meer in balans komen. De atomen vormen moleculen en de druk met de hemel wordt steeds minder. De moleculen komen zo in balans dat ze nu zelf aan de slag kunnen.
‘Dode’ materie komt tot leven. Een ander mysterie waar de wetenschap geen antwoord op heeft. Hoe in godsnaam kan het dat dode materie, dode stenen, dode moleculen zomaar beginnen te bewegen? De oplossing is dat die moleculen nooit dood zijn geweest, alle materie, alles wat IS leeft. Behalve dat die atomen en moleculen nog te laag op de ladder van balans staan en dus geen vrijheid hebben. Ze staan nog volledig onder druk met de hemel en zullen eerst een hoger balans moeten vinden, voordat ze vrij komen van die druk en zelf aan de slag kunnen. De quarks en protonen en neutronen leunen tegen elkaar en vinden zo stabiliteit, hoe meer stabiel, hoe meer vrijheid ze op den duur krijgen. Alles wat IS, leeft bij definitie. Sterker nog, alles wat IS, heeft een bewustzijn. Alle materie, ook stenen en zuurstof atomen hebben een bewustzijn. Het ZIJN is het bewustzijn zelf. Je bent je bewust dat je bent in tegenstelling tot het niet zijn, en dit is nu exact de structuur van het gehele universum. Het zijn tegenover het niet zijn, als twee entiteiten die het gehele universum uitmaken. En naar buiten komt het zijn, dat in totale tegenstelling staat met het niet zijn. Hierdoor wordt opgedeeld en afgeremd en samenbalt tot atomen. Het immateriële zijn/niet zijn is echter het bewustzijn zelf, het is wat alles tot leven brengt.
De moleculen vormen strengen die als blauwdruk werken om nieuwe moleculen op dezelfde manier te rangschikken en zo dingen te bouwen. Je krijgt de levende cel met alles erop en eraan. Waar het eerst een deeltje was dat alle kanten opschoot, heeft het balans gevonden en vervolgens de vrijheid verkregen om zelf dit balans te gaan uitbouwen.
Evolutie is geen toeval, het heeft een exact doel om steeds een beter balans te verkrijgen. Een geometrisch balans van het zijn in het veld van het niet zijn waarmee het volledig in polariteit staat. Je zou theoretisch als experiment een veld kunnen nemen en er dan iets in stoppen wat er volledig mee in verschil staat. Dan krijg je hetzelfde als wat er in ons universum is gebeurd, dat iets zal zich zo klein mogelijk maken, als een gek bewegen en tegen anderen gaan aanleunen en samen klonterenen. Het zal in de loop der tijd steeds een groter balans zoeken. Ik voorspel dat aan de andere kant van het heelal, als de omstandigheden ongeveer hetzelfde zijn als op de aarde, je grote kans hebt om dezelfde soorten dieren en planten aan te treffen als op de aarde. Omdat het dezelfde geometrische wetten van het balans volgt, die overal in het heelal gelden. Je zult geen gek dier aantreffen met drie ogen, omdat de hemel afdwingt dat alles in balans is. Van atoom tot mens, het doel is een meer stabiel wezen.
Evolutie is geen survival of the fittest met willekeurige DNA mutaties, waarvan de best passende dan overleeft. Evolutie volgt een exacte lijn, die van een steeds hoger balans. De materie wordt gedwongen om steeds meer tot rust en in balans te komen, eenvoudigweg omdat het in letterlijke fysieke polariteit staat met de hemel.
Uiteindelijk kom je uit bij hetzelfde wat het universum is begonnen, het zijn en het niet zijn, de man en de vrouw. Wat naar buiten kwam als een gigantische hoeveelheid materie dat ‘het zijn’ invulling geeft en in totale polariteit staat met het ‘niet zijn’, kom ja na miljarden jaren van evolutie uit tot het menselijke niveau waar de man het zijn is en de vrouw het niet zijn. Het heelal blijkt een ‘Omni-creatief balans’. De man en de vrouw zijn samen in staat om kinderen te krijgen en net zo geeft de hemel geboorte aan nieuwe materie. Er is geen god en er is geen ingewikkelde wiskunde nodig om het heelal te verklaren. Het antwoord ligt recht aan de oppervlakte en is heel eenvoudig en is een balans.